In een wereld waar we vaak denken alle
geheimen van het verleden ontdekt te hebben,
onthult een gesprek tussen
Joe Rogan en Graham Hancock…
een fascinerend verhaal
over oude zeevarende culturen.
Terwijl de archeologie de
Polynesische expansie erkent…
als het eerste grote zeevaartavontuur,
betwijfelt Hancock het en wijst
naar DNA-bewijs uit de Amazone…
en oude kaarten als bewijs van een
wereldwijde navigerende cultuur in de IJstijd.
Het bestaan van een oude kaart die
de wereld laat zien tijdens de laatste ijstijd,
met nauwkeurige relatieve breedte-
en lengtegraden, is moeilijk te verklaren.
Wat kan dit betekenen?
Was er een geavanceerde beschaving
die, lang voordat de onze bestond,
de kunst van oceaannavigatie
al beheerste?
Als archeologen het hebben
over zeevarende mensen,
waar dateren ze dat op?
Het grote zeevarende avontuur dat door
de archeologie wordt geaccepteerd…
wordt de Polynesische expansie genoemd,
en het is een opmerkelijk verhaal.
Dat vond plaats ongeveer
3000 tot 3500 jaar geleden.
En die Polynesiërs
waren geweldige zeevaarders.
Ze konden afstanden van duizenden
kilometers met uiterste precisie overbruggen.
Ik bedoel, het is geen toeval
dat de Polynesiërs Paaseiland vonden.
Paaseiland vinden
is echt een uitdagend project.
Paaseiland ligt 3200 kilometer
van de kust van Zuid-Amerika.
Het ligt 3200 kilometer van het
dichtstbijzijnde andere eiland, namelijk Tahiti.
Het is maar een klein stipje
midden in de oceaan,
maar de Polynesiërs vonden het
en vestigden zich daar…
en lijken daar een reproductief
levensvatbare populatie te hebben gebracht…
en lijken heen en weer
te hebben gereisd.
MAAR dat was 3.000 tot 3.500 jaar geleden.
Dat was NIET 12.800 jaar geleden.
En dit is waar de verstokte
positie van de archeologen,
dat oceaanreizen
begonnen met de Polynesiërs…
en dat er daarvóór
geen grote oceaanreizen waren,
denk ik, sterk in twijfel
moet worden getrokken…
in het licht van dit DNA-bewijs
uit de Amazone,
in plaats van
het bewijs te verwerpen.
Er moeten pogingen gedaan worden om
te bedenken wat dat zou kunnen betekenen.
Nou, het is interessant omdat we weten
dat de Egyptenaren boten hadden.
Ja.
Als er 4500 jaar geleden boten waren,
waarom denken we dan dat ze ze niet
in de oceaan hebben uitgeprobeerd?
Dat is toch niet logisch,
zeker niet als ze al 1000 jaar eerder bestonden,
wat ook mogelijk is.
Archeologen zouden niet betwisten
dat de Egyptenaren boten hadden,
maar dat valt nog steeds binnen het kader
van de geaccepteerde geschiedenis.
Het is het idee
van een wereldwijde navigerende cultuur…
in de ijstijd
dat archeologen niet kunnen slikken.
Het is een punt dat ik al jarenlang
telkens weer tegenkom.
Ik denk dat het beste bewijs hiervoor
de hele oude kaarten zijn,
die de wereld laten zien zoals die
eruitzag tijdens de laatste ijstijd.
We hebben het over kaarten…
die ruwweg getekend zijn
tussen de 13e en de 18e eeuw.
Met andere woorden,
relatief recent in de geschiedenis.
Maar, deze kaarten
waren grotendeels gebaseerd…
op veel oudere bronkaarten,
die ze kopieerden.
En dat weten we zeker,
omdat een van de beroemde kaarten
de Piri Reis-kaart is,
die is gemaakt door een Turkse admiraal
genamd Piri Reis in het jaar 1513.
Eigenlijk is er alleen een hoek
van zijn kaart bewaard gebleven.
Het was oorspronkelijk een wereldkaart.
We hebben nu een stukje dat
de oostkust van Zuid-Amerika laat zien…
en van Noord-Amerika
en de westkust van Afrika.
Piri Reis schrijft op die kaart
dat hij (in zijn eigen handschrift)
dat hij het baseerde
op meer dan 100 oudere bronkaarten,
waarvan sommige afkomstig waren
uit de Bibliotheek van Alexandrië.
Met andere woorden,
toen de Bibliotheek van Alexandrië
was vernietigd…
in de 4e eeuw na Christus
of wanneer het ook was,
waren sommige ervan gered
en naar Constantinopel gebracht,
dat de Turkse hoofdstad werd
en Piri Reis had toegang tot die kaarten.
Hij verwerkte informatie van die
oude kaarten in zijn eigen kaarten…
en voegde meer recente
navigatie-informatie ook toe.
En dit is een van een hele categorie kaarten,
die extreem moeilijk uit te leggen zijn.
Allemaal gebaseerd op oudere bronkaarten,
die verloren zijn gegaan.
Ze bevatten allemaal uiterst precieze
relatieve lengte- en breedtegraden.
Breedtegraad is niet zo’n moeilijke
technologische prestatie,
maar lengtegraad is
een moeilijke technologische prestatie.
Lengtegraad vereist een chronometer.
Het vereist dat je de tijd weet
op de plaats waar je je reis begon…
en ook de plaatselijke 12 uur ,
en je berekent het verschil daartussen.
Je hebt een chronometer nodig
die nauwkeurige tijd bijhoudt op zee…
met de bewegingen van een schip.
En het is gewoon een feit
dat onze beschaving…
zo’n chronometer niet heeft uitgevonden
tot de late 18e eeuw.
Daarvoor wisten we niet
op welke lengtegraad we ons bevonden,
en voeren schepen constant
onverwachts tegen kustlijnen…
waarvan ze dachten
dat ze honderden kilometers verderop lagen.
Dus de ontdekking van de techniek
om de lengtegraad te bepalen…
was een belangrijke
vooruitgang voor de beschaving.
De aanwezigheid ervan op kaarten
gebaseerd op veel oudere bronkaarten…
die eigenlijk de wereld laten zien zoals
die eruitzag tijdens de laatste ijstijd…
suggereert dat iemand tijdens de laatste
ijstijd de wereld in kaart bracht…
en de techniek beheerste
om de lengtegraad te berekenen.
Een klassiek voorbeeld van deze kaarten,
en ik benadruk dit,
is wat de Pinkerton Wereldkaart
wordt genoemd,
die getekend is in het jaar 1818,
en die was gebaseerd op de meest recente
navigatie-informatie van die tijd.
Ik heb die kaart
in het boek gereproduceerd.
Wat er ontbreekt op de kaart,
volledig ontbreekt, is Antarctica.
Er is gewoon een gat aan de onderkant
van de wereld. Er is daar niets.
De reden dat Antarctica er niet is,
is dat onze beschaving
Antarctica nog niet had ontdekt in 1818.
Dus ze konden het werkelijk niet
op een kaart zetten in 1818.
Eigenlijk ontdekten we het in 1819,
en dat is wanneer het begint
te verschijnen op moderne kaarten.
Het vreemde is dat Antarctica herhaaldelijk
voorkomt op die veel oudere kaarten,
en het staat op de juiste plaats…
en een beetje groter dan het nu is,
maar heel erg zoals het eruitzag
tijdens de laatste ijstijd.
Dus wat dit alles mij suggereert…
is dat de wereld in kaart is gebracht en
verkend door een globale zeevarende cultuur,
met een technologieniveau
dat minstens gelijkwaardig was aan het onze…
aan het einde van de 18e eeuw,
tijdens de ijstijd.
Was er niet ook een kaart van Groenland
die het onder het ijs liet zien?
Ja, die zijn er.
En nog iets intrigerends,
ik noemde net de Piri Reis-kaart.
Op die Piri Reis-kaart wordt,
voor de oostkust van Noord-Amerika,
een groot eiland getoond
met een rij megalithische stenen,
die als een weg van megalithische stenen,
door het midden loopt.
Dat eiland ligt precies op de plek
van de Grand Bahama Banks.
Dus dit eiland ligt daar
voor de zuidoostkust van Noord-Amerika.
Kijk eens naar de manier
waarop ze vroeger dingen tekenden.
En wat je ziet
naar beneden lopen in het midden…
is dit weg-achtige kenmerk
van megalithische stenen.
Ja, ik zie het, daar, ja.
Het punt is nu,
er was een lange periode in mijn leven
waarin ik veel scubadook,
en ik bekeek onderwaterstructuren,
en een van de plekken waar ik dook…
was de Bimini Road,
die zich in de Grand Bahama Banks bevindt,
en de Bimini Road
is precies waar dat eiland ligt.
En hier is het probleem.
Het kan me niet schelen of de Bimini Road
natuurlijk of door mensen gemaakt is.
Voor mij is het mysterie, dat het op die kaart
boven water wordt weergegeven,
en de laatste keer dat het boven water was,
is duizenden en duizenden jaren geleden.
Dus voor mij is dit allemaal bewijs, dat we
de mogelijkheid niet moeten uitsluiten…
dat onze voorouders een niveau
van technologie hadden bereikt…
waarmee ze de oceanen van de wereld
konden verkennen en in kaart brengen.
We moeten dat niet uitsluiten.
En de hele inspanning van archeologie
is erop gericht de betekenis te negeren…
– van de Bimini Road.
– Hoe kunnen ze dat nou negeren?
Nou, ze zeggen,
dat het volkomen natuurlijk is.
Ik kan je vertellen, dat ik absoluut
niet denk dat het natuurlijk is.
Ik denk dat het een door de mens gemaakte
structuur is, maar het argument is…
dat het een soort strandsteen is
die zich vormt in deze blokachtige formaties.
Is dat zo?
Ja, strandsteen vormt inderdaad
blokachtige formaties,
maar hier geloof ik dat de strandsteen
is gebruikt als constructiemateriaal.
Maar, ik herhaal,
het belangrijkste punt is niet of
de Bimini Road door mensen is gemaakt of niet.
Het belangrijkste punt is dat het voorkomt
op een kaart bóven water,
en dat is een dateringsproject.
Dat vertelt ons dat iemand
dat stukje van de wereld in kaart bracht…
toen het boven water lag,
en dat brengt ons
zeer ver terug in het verleden.
[ Ondertiteld met ♥ ]
[ Agenda2029.is ]
