“De EU-Commissie, als aanklager en rechter, tegen de massacensuur vanaf 25 augustus”
Op 25 augustus treedt in de EU een censuurregime in werking, zoals we dat sinds de jaren 1920 tot 1940 niet meer hebben gezien. Of als je wilt sinds de Middeleeuwen, maar dan alleen met virtuele brandstapels.
Dit is de Digital Services Act, die elke meningsuiting op de grote platforms, die de Europese Commissie niet leuk vindt, moet voorkomen.
gevonden op: https://t.me/ScarletFranciniItaly/16462
Originele bron:
https://tkp.at/2023/07/10/eu-kommission-als-anklaeger-und-richter-bei-massen-zensur-ab-25-august/
(artificiële vertaling nog niet door Mens geverifiëerd)
In de rechtvaardigingen worden vaak bloemrijke verklaringen gebruikt over bescherming tegen haatzaaien of kinderpornografie. De nadruk ligt echter op de onderdrukking van “valse of desinformatie”. Termen als waarheid of leugen of onwaarheid worden niet meer gebruikt.
“Desinformatie” is de woordenschat van een cultuur die het vermogen verloren heeft om over “waarheid” te discussiëren. De perversie van waarheid is onwaarheid; desinformatie is slechts de perversie van informatie.
In Orwell’s 1984 bestond er nog een hypothetisch “Ministerie van Waarheid”. Maar Orwell’s satirische titel geeft te veel krediet aan de taalpolitie: het gaat ervan uit dat “waarheid” nog steeds een functionerend onderdeel is van hun vocabulaire. Onze censors hebben het over “desinformatie”.
Plato zei dat de “ware filosofen” degenen zijn “die houden van de visie van de waarheid”, die hij beschreef in termen van een ideale werkelijkheid die de onvolmaakte reflecties van waarheid, goedheid en schoonheid in de natuurlijke wereld overstijgt.
Dus wie in de EU zal bepalen wat eigenlijk telt als desinformatie of desinformatie?
Volgens de theorie van de scheiding der machten in de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht zou dit de taak moeten zijn van een onafhankelijke regelgevende instantie of een rechterlijke instantie die op zijn minst duidelijke procedurele parameters en geen of weinig belangenconflicten heeft. Dat is vanzelfsprekend in een democratie. Of toch niet?
Niet in de EU.
De uiteindelijke beslissing over wat desinformatie of desinformatie is, mogelijk niet alleen in de EU maar in verschillende rechtsgebieden over de hele wereld, zal worden genomen door de Europese Commissie. Dat klopt, de ongekozen, machtswellustige, corrupte, door Leyen geleide uitvoerende macht van de EU. Dezelfde instelling die bezig is de economische toekomst van de EU te vernietigen met haar eindeloze, averechts werkende sancties tegen Rusland en verwikkeld is in Pfizergate, een van de grootste corruptieschandalen in haar 64-jarige geschiedenis. Nu wil de Commissie de massacensuur naar een niveau tillen dat in Europa al tientallen jaren niet meer is voorgekomen.
In deze taak zal de Commissie, in haar eigen woorden, “handhavingsbevoegdheden hebben die vergelijkbaar zijn met die in antitrustprocedures”, eraan toevoegend dat “een EU-breed samenwerkingsmechanisme tussen nationale regelgevers en de Commissie zal worden opgezet”.
De Electronic Frontier Foundation (EFF) steunt veel aspecten van de DSA, waaronder het beschermen van de privacyrechten van gebruikers door platforms te verbieden advertenties te targeten op basis van gevoelige gebruikersgegevens zoals seksuele geaardheid of etniciteit. “Meer in het algemeen verhoogt de DSA de transparantie van de advertenties die gebruikers in hun feeds zien door platforms te verplichten een duidelijk label op elke advertentie te plaatsen, met informatie over wie de advertentie heeft gekocht en andere details.” Het “beteugelt ook de macht van big tech” door hen te dwingen om “te voldoen aan verstrekkende verplichtingen en op verantwoorde wijze systeemrisico’s en misbruik op hun platforms aan te pakken”.
Maar de EFF waarschuwt ook dat de nieuwe wet “wetshandhavingsinstanties een snelle route biedt om de rol van ‘vertrouwenswaarschuwers’ op zich te nemen om gegevens over anonieme sprekers bloot te leggen en vermeende illegale inhoud te verwijderen – waardoor platforms verplicht worden om deze snel te verwijderen.” De EFF maakt zich ook zorgen over de gevaren die de leidende rol van de Commissie in dit alles met zich meebrengt:
Problemen met overheidsbemoeienis met het modereren van inhoud zijn wijdverspreid en hoewel vertrouwde waarschuwers niet nieuw zijn, zou het DSA-systeem aanzienlijke negatieve gevolgen kunnen hebben voor de rechten van gebruikers, met name privacy en vrijheid van meningsuiting.
Vrije meningsuiting en een vrije pers zijn de hoekstenen van elke echte democratie, zoals fundamentele en mensenrechten vereisen en zoals de American Civil Liberties Union (ACLU) vaststelt:
Het Eerste Amendement beschermt onze vrijheid van meningsuiting, vergadering en omgang met anderen. Deze rechten zijn essentieel voor ons democratische bestuurssysteem. Het Hooggerechtshof heeft geschreven dat het recht op vrije meningsuiting “de matrix, de onmisbare voorwaarde, van bijna elke andere vorm van vrijheid” is. Zonder dit recht zouden andere fundamentele rechten, zoals het stemrecht, ophouden te bestaan. Sinds haar oprichting heeft de ACLU gepleit voor een uitgebreide bescherming van onze Eerste Amendement rechten in tijden van oorlog en vrede om ervoor te zorgen dat de markt van ideeën levendig en onbeperkt blijft.
Deze grondwetswijziging heeft er onlangs toe geleid dat een rechter, op verzoek van de procureurs-generaal van Louisiana en Missouri, de Amerikaanse federale autoriteiten heeft verboden om zelfs maar met platformbeheerders te praten.
In de EU is het overigens anders, de democratie is ontwricht in de haast naar macht.
